Saiyuki: Journey West to gra z gatunku strategicznych RPG. Wydana została w 1999 roku na konsolę Play Stadion przez firmę Koei. Została oparta na motywach jednej z najbardziej znanych chińskich baśni ? ?Podróży na Zachód?, która dla kultury wschodniej jest tym, czym dla nas baśnie braci Grimm.

Grę rozpoczynamy jako kilkunastoletni wychowanek buddyjskiego klasztoru. Nasze dotychczasowe życie sprowadzało się do sprzątania i edukacji w klasztorze, kiedy pewnego dnia objawia nam się bogini - Lady Kannon. Wysyła nas do Indii, abyśmy zanieśli tam pewien przedmiot, otrzymany wcześniej w świątyni. Czeka nas długa i męcząca wędrówka.

Głównym wątkiem gry jest nasza podróż do Indii. Wyruszamy nie znając nawet dokładnego celu i powodów naszej wędrówki. Wiemy, że po drodze musimy uwolnić Guardiany, będącymi boskimi pomocnikami i obrońcami Budda?y w niebie. Nie wiemy jednak w jakim celu mamy ich zabrać. Podczas gry staje nam na drodze mnóstwo bandytów, tajemniczych wrogów i demonów, ale też ludzi chętnych nieść nam pomoc. Nie wiemy, dlaczego prawie na każdym kroku jesteśmy atakowani, naszej drużynie pozostają tylko domysły. Przez większą część naszej podróży fabuła jest bardzo liniowa. Co prawda, wykonujemy po drodze różne zadania, pomagamy przeróżnym ludziom, co wzbogaca trochę historie, jednak główny wątek gry pozostaje jakby niewzruszony. Problem pewnie polega na tym, że od początku gry mamy wyznaczone zadanie ? dostarczyć laskę do Indii. Dopiero w ostatnim rozdziale gry sporo się zmienia i dowiadujemy się o wszystkim, co było wcześniej zagadką.

Grając w Saiyuki: Journey West nie ujrzymy przepięknej, zapierającej dech w piersiach grafiki. Nie ma też ona żadnych rażących niedociągnięć. Pola bitew oglądane w 3D, wykonane są bardzo dobrze, niektóre lokacje są naprawdę ładne. Kamere podczas walki możemy obracać, co 90 stopni, co daje nam możliwość widoku z 4 różnych stron, widok możemy ponadto przybliżyć jak i oddalić. Kolory w grze są świetnie dobrane, a postacie, chociaż są już w 2D, wykonane są niezwykle szczegółowo. Rysunki postaci w oknach dialogowych są duże i zmieniają się pod wpływem emocji bohaterów. Nad ich wyglądem pracował Akihiro Yamada, który również pracował Front Mission 3 i Mystic Ark. Rozczarowuje trochę jednostajny wygląd wnętrz budynków w miastach. Są one takie same zarówno w Chinach jak i w Indiach. Między rozdziałami gry umieszczone są sekwencje bardzo ładnych rysunków, wzbogaconych głosem narratora, opowiadającego wydarzenia z danego rozdziału. Są one świetnie wykonane, a głos narratora jest bardzo przyjemny i miły dla ucha. Oprócz świetnego intra, wstawek filmowych w grze nie znajdziemy.

Muzyka nie jest dobrą stroną gry. Pomimo, iż ma ona 30 różnych motywów to tylko kilka wyróżnia się na tyle, aby zapaść nam w pamięć, przede wszystkim dlatego, że są najcześciej wykorzystywane w grze. Pomimo, iż muzyka jest dopasowana do rozgrywki, a kompozycje są ładne, to słabe wykonanie, jak i ciągłe wykorzystywanie wyłącznie kilku motywów, powoduje, że słuchanie ścieżki dźwiękowej nie sprawia przyjemności.

Światem gry jest trasa naszej podróży, rzadko zbaczamy z kursu. Cały czas przenosimy się z jednej bitwy na drugą oglądając między nimi krótkie scenki. W ten sposób przemieszczamy się przez całą grę, możemy również wrócić do miast, w których byliśmy wcześniej. Dla urozmaicenia rozgrywki możemy również wykonywać zadania poboczne, które znajdziemy na poczcie. Polegają one przeważnie na dostarczaniu różnych przesyłek, przedmiotów do pobliskich miejscowości. W zamian za wykonanie zadań możemy dostać pieniądze lub rzadkie przedmioty. W niektórych zadaniach możemy ujrzeć ciekawe dialogi z udziałem naszych bohaterów. Nie wnoszą one wiele do fabuły, ale mamy możliwość dzięki nim poznać trochę lepiej naszych przyjaciół. Kolejnym dodatkiem urozmaicającym rozgrywkę jest gra karciana, w którą możemy zagrać na poczcie. Jest ona dość łatwa i nie powinna sprawić problemów. W zamian za wygrane medale możemy dostać unikalne i przydatne przedmioty.

W czasie walki kolejność ruchów postaci zależy od ich prędkości. Podczas bitwy jedna z naszych postaci, za wyjątkiem Sanzo, może zmienić się w Wereform ? forme wielkiej bestii. Pod tą postacią, nasz bohater może atakować nawet wielu przeciwników naraz, niszcząc również skały i drzewa w pobliżu. Jest to bardzo dobre wsparcie dla drużyny. Postać wraca do normalnej formy po skończeniu się punktów umożliwiających ataki lub przy pomocy komendy. Równie ważną pomocą dla drużyny są wzywane przez nas Guardiany, które wzmacniają w różny sposób drużynę oraz dają specjalny czar dla Sanzo. System gry jest bardzo rozbudowany. Jest mnóstwo zaklęć, przy czym każde działa na inny sposób, a także mnóstwo przedmiotów o różnych właściwościach. System pozwala nam wykorzystać różne taktyki, jednak z powodu niskiego poziomu trudności, zazwyczaj nie musimy specjalnie zastanawiać się nad ruchami. Przeciwnicy nie są trudni, a walki nieskomplikowane. Grę można przejść bez problemu stosując najsilniejsze ataki i utrzymując swój poziom doświadczenia, trenując od czasu do czasu w licznych dojo, które napotykamy po drodze.

Gra może nie zachwyca niezwykłą fabułą, grafiką czy muzyką, ale również żaden element gry nie poraża. Ma ona również nieprzeciętny klimat dalekiego wschodu, który bardzo mi się podobał, chociaż niektórych może on zrazić. Gra na pewno jest warta uwagi i polecam ją wszystkim, a zwłaszcza osobom, których interesuje dalekowschodnia kultura lub mitologia. Jest to kawał solidnej roboty, może nierównającej się z najlepszymi tytułami tego gatunku, jak np. Final Fantasy Tactics, ale z pewnością warta jest poświęcenia czasu spędzonego przed konsolą.

Pomimo iż gra nie posiada, żadnych niezwykłych walorów wyróżniających ją na tle innych gier to jako całość prezentuje się dobrze. Ta pozycja mogłaby dostać może nawet 7, ale według mnie nie jest na tyle szczególna i byłoby to trochę naciągane, dlatego daje jej 6, na którą w pełni zasługuje.

Plusy		Minusy
	Niezła grafika		Muzyka
			Liniowość fabuły